Mentale Striptease
Ik ben in het museum The Broad in Los Angeles. Daar sta ik dan als aan de grond genageld te kijken naar een kunstwerk van Barbara Kruger en voel de tranen over mijn wangen rollen. Een spiegel met alleen maar een tekst in plakletters; “If you think that you are so successful,….why do you feel like a fake?”. De kracht van kunst zit hem in de eenvoud. Schichtig kijk ik om mij heen; ziet iemand mij huilen? Want je hele leven samengevat zien in een spiegel van 40 bij 210 cm en ook nog in één zin is best confronterend en zelfs pijnlijk. Toen begreep ik pas de tekst van het liedje “Ik ben al die jaren mezelf niet of nooit geweest“ van Acda & De Munnik. Eigenlijk heb ik het in mijn hart altijd geweten, maar mijn verstand wilde er niet aan. Het zou mijn leven veranderen, alleen dat besefte ik toen nog niet.
Het begin van mijn proces van transformatie, een proces van spiegelen en reflecteren. Grappig dat je hiervoor naar de andere kant van de wereld moet om dit te ervaren en te “belijven”. Een woord dat ik zelf heb bedacht en staat voor het beleven in je lijf en minder in je hoofd. Maar ook stoppen met strijden, vluchten en vermijden, want daar was ik echt goed in. Later in het proces ontdekte ik de negatieve kracht van oordelen en mezelf identificeren met allerlei labels. Mijn grootste overwinning was bloedeerlijk zijn, om te beginnen naar mezelf en vervolgens naar anderen. Niet altijd makkelijk, wanneer je als pleaser door het leven bent gegaan. Ik was die poppenkast zo moe als koude pap, want op de een of andere manier hebben al mijn hotelconcepten, de ogenschijnlijk status, behoefte aan waardering en erkenning, maar ook de hippe bril en designer kostuums mij niet echt rust en vervulling gebracht. De afgelopen jaren heb ik veel bijzondere gesprekken met mezelf gevoerd en het opmerkelijke hieraan is dat dit altijd gebeurde op bijzondere plekken. Nooit op kantoor maar in de natuur, in de trein naar buiten kijkend, tijdens een retraite, alleen of soms met mensen die net als ik op zoek waren naar innerlijke rust. Gewoon vreemden waar ik dan een tijdje mee optrok. Gesprekken met heel veel vragen en doorvraag vragen die ik me daarvoor nooit heb durven of willen stellen. Misschien omdat ik bang was voor het antwoord, dat ik al heel lang kende. De antwoorden waren zoals gezegd bekend en velen waren niet meer relevant. Net als een aantal rollen die ik mij had toebedeeld, gewoon mee stoppen met die onnozelaarij. De kostuums heb ik letterlijk en figuurlijk uitgedaan; ik heb dat mijn mentale striptease genoemd. Ik schrijf dat nu wel zo makkelijk neer, maar, mijn lieve god, wat heeft dit veel tranen gekost om elke keer weer een beetje naakter te worden. Luister maar eens naar de tekst “Is dit nu later” van Stef Bos en kijk eens of je jezelf hier in herkent? Ik in ieder geval wel. Hoe sjiek zou het zijn, als jij het zou durven om zelf jouw mentale striptease aan te gaan. Stoppen met die onnozelaarij en kiezen en voelen vanuit je hart. Daar is lef voor nodig en bloedeerlijk zijn naar en over jezelf. Dat vind ik sjiek en ik help jou graag bij dit proces!
Meer horen over Paul zijn persoonlijke ervaringen? Paul was te gast in de podcast van Greet Vonk “Cadeautje verpakt in prikkeldraad”. Luister hieronder het interview.
Mentale Striptease Paul Rinkens - Cadeautje verpakt in prikkeldraad "Greet Vonk"