Bergmomentjes
Een tijdje geleden ging ik op vakantie, eerst 5 dagen alleen en daarna kwam een vriendin en hadden we nog een week samen. Aan het einde van onze vakantie vroeg ze “wat was je favoriete wandeling?”. Ik zei “nou… ik denk een wandeling die ik alleen maakte, voordat jij er was” (gelukkig kunnen mijn vrienden mijn eerlijkheid altijd wel waarderen). Als ze me had gevraagd wat de leukste of gezelligste wandeling was dan was het zeker een van onze wandelingen samen geweest. Maar voor mijn favoriete wandeling dacht ik toch aan een wandeling die ik alleen maakte. Het was een dag waarop ik mezelf had moeten pushen om er in m’n eentje op uit te gaan. Ik wist niet goed hoe ik moest lopen, was aan het begin van de route al verkeerd gelopen en vervolgens was de klim naar boven afzien met mijn uithoudingsvermogen. Met de nodige pauzes, waarbij ik wel telkens al van het mooie uitzicht genoot als ik om me heen keek, kwam ik uiteindelijk boven. Daar werd ik beloond met een prachtig uitzicht op de bergen, de zee en in verte staken de bergen van het nabij gelegen eiland uit tussen de wolken. I did it! Helemaal in m’n eentje! Ook al is het samen gezelliger, ik put er veel kracht uit als ik iets alleen bereik.
In november ging ik alleen op vakantie, weer een “bergmomentje” creëren. Op de derde dag ging ik naar een strand met een lokale vriend. Ik wist dat we eerst een stuk moesten wandelen om bij het strand te komen maar toen we ongeveer een half uur aan het lopen waren, keek ik omhoog en om mij heen en vroeg ik “waar gaan we naartoe?!”, terwijl ik tegen alleen maar hoge bergranden aankeek. Hij wees me waar het pad liep, helemaal naar boven, en ik dacht “mijn god, hoe ga ik dat voor elkaar krijgen??”. Ik liep maar verder, met een hoofd als een tomaat, steeds zwaarder wordende benen en een hart dat flink tekeer ging. Stap voor stap, concentreren op de ene voet voor de andere te zetten, niet denken aan hoe ver het nog is, en niet vergeten van het mooie uitzicht te genieten. Af en toe kreeg ik de vraag “gaat het nog? moeten we terug?”, maar ik wilde me niet laten kennen en liep door. Met de nodige stops om op adem te komen en zo nu en dan een “doe maar rustig, op je eigen tempo”, kwamen we na 2 uur eindelijk boven. I did it! Maar niet alleen dit keer..
Sommige bergen zijn te hoog om alleen te beklimmen. Soms moeten we toch wat hulp accepteren, in de vorm een duwtje in de rug, een helpende hand of alleen wat bemoedigende woorden. Maar in het accepteren van hulp om toch boven te komen zit misschien ook wel veel kracht.
- Chantalle
Naast Ellis en Paul ben ik, vooral achter de schermen, vast onderdeel van het Happy Fuel team. Als grafisch ontwerper doe ik mijn best om de mooie branding (gemaakt door Wonderland) door te voeren in alle uitingen, help ik met content creëren voor de social media (waaronder vandaag mijn eerste blog!), en denk ik mee over de marketing.